Շատ քրիստոնեական եկեղեցիներ (կաթոլիկ, ուղղափառ, անգլիկան) ամեն տարի նոյեմբերի 2-ին նշում են Հիշատակի օրը: Այնտեղ հավերժական հավատացյալները հարգում են բոլոր նրանց, ովքեր մահացել են և հասել են հավերժական կյանքի: Այսօր հոգեկան հանգստության համար շատ բանաստեղծություններ են առաջարկվում։
998 թ. Ֆրանսիացի քրիստոնյա վանական Փոլ Օդելը մահացածներին ծննդյան օր է առաջարկել։ Թեև եկեղեցին ունի մահացածների հոգիներին հարգելու ավանդույթ, սակայն այս տոնակատարության կոնկրետ ամսաթիվ չկա: Այս ավանդույթը տարածվեց ողջ քրիստոնեության մեջ և դարձավ ամենամյա պետական տոն: Որոշ նահանգներ ունեն պետական տոներ, սովորաբար նոյեմբերի 2-ի հանգստյան օրերին:
Քրիստոնեական հավատքի համաձայն՝ սա այն ճանապարհն է, որով մարդկային հոգին կարող է քավել մեղքերը, քանի դեռ ամբողջովին չի մաքրվել ու դրախտ տանել։ Մաքրումը ծխի, դժոխքի և հավերժական վշտի ու կարոտի վայր է: Որքան հաճախ պետք է մաքրվես մեղքից, կախված է քո կյանքի տարիքից, բայց ի վերջո բոլոր հոգիները դրախտ են գնում: Արդյունքում, երկրի վրա գտնվող հավատացյալները աղոթում են, որ մահացածների տառապանքը որքան հնարավոր է շուտ ավարտվի: Եկեղեցու համաձայն՝ երկրի վրա գտնվող սիրելիի կամ մահացած բոլոր հավատացյալների համար աղոթելը կարող է օգնել նվազեցնել սրբության մեջ անցկացրած ժամանակը:
Քրիստոնեական աշխարհում այս օրը նշվում է ողջ սրտով և մտքով: Գերեզմանատունը բաց է ընտանիքի և ընկերների այցելության համար: Ընդունված է ծաղիկներ և ժապավեններ թողնել հանրային գերեզմաններում աղոթքի և երկրպագության համար: Հաղորդությունը նշվում է ի պատիվ բոլոր նրանց, ովքեր մահացել են հավերժական հանգստի հույսով:
Մեքսիկայում արձակուրդները մեծ ազդեցություն ունեն, քանի որ դրանք պահպանում են մեր նախնիների ավանդույթները: Դուդագը նշվում է Մեքսիկայում որպես ավանդական փառատոն և նշվում է խորհրդանիշներով, ծեսերով և բնիկ ժողովուրդներով։ Յուրաքանչյուր երկիր, որը նշում է նոյեմբերի 1-ը և 2-ը, տարբեր կերպ է նշում իր տարածքների բազմազանության պատճառով: